Jelly Roll Morton

Był chorobliwym blagierem. I chyba nawet wierzył w te swoje konfabulacje. Jego największą było stwierdzenie, że w 1902 roku wymyślił jazz. I choć było to twierdzenie nieprawdziwe miał wszelkie predyspozycje do takiego samozwaństwa.

W końcu urodził się i długo działał w Nowym Orleanie, kolebce jazzu. Był w czwartym pokoleniu kreolem i jednym z czołowych, jeśli nie najważniejszym muzykiem tamtego okresu. Już w wieku 14 lat grywał jako pianista w burdelach. Wtedy to przyjął pseudonim Jelly Roll, co w ówczesnym slangu oznaczało kobiece genitalia. Komponował też i wydawał swoje kompozycje. W 1915 roku jego Jelly Roll Blues był jedną z pierwszych kompozycji jazzowych wydanych drukiem. Koncertował jako pianista solowy, w zespołach, klubach i wodewilach. Po Nowym Orleanie zamieszkiwał i występował w Chicago, Nowym Jorku i Waszyngtonie.

Od 1926 roku systematycznie też nagrywał dla wytwórni RCA Victor. Niestety dopadł go, jak wielu innych wielki kryzys tamtych lat. Z punktu widzenia historii jego najważniejszym nagraniem był ośmiogodzinny wywiad dla Biblioteki Kongresu, zrealizowany w 1935 przez sławnego etnografa Alana Lomaxa. Okraszony przykładami muzycznymi stał się nieocenionym źródłem wiedzy o wczesnym jazzie.

Skończył tragicznie. Ugodzony w 1938 nożem w klubie Music Box w Waszyngtonie nigdy nie wylizał się z zadanych mu ran głowy i klatki piersiowej. Zmarł w Los Angeles w 1941 roku.

Jego styl muzyczny był, według własnych słów, uproszeniem nadmiernej techniki gry, jaką brylowali pianiści. Twierdził, że nie był tak szybki jak oni. Styl ten wyewoluował z ragtime i dał początek takim stylom jak nowojorski stride i boogie-woogie.